{play}http://www.audiogedichten.nl/images/mp3/poelman_operatie.mp3{/play}
Ze lacht me toe vanuit de stoel,
een kussen steunt haar arm.
Niet meer symmetrisch
voelt ze van de oksel
nog het meest.
Ze wijst me, altijd positief
op tekenen van meeleven,
nee ze wordt niet vergeten.
Haar dagelijkse blokje om
wordt steeds een stukje breder,
wel staan er nog
vervolgtrajecten in de wacht.
In de stilte van de nacht
noem ik mijn dappere vriendin,
een zonnestraal in menig mensenleven,
omgeven door een cirkel
van gebeden om Zijn kracht!
-