geschreven door uw eigen hand,
zie ik als boze hersenschim:
mene, mene, tekel, ufarsin.
Als een teken aan het kruis,
door U geschreeuwd als per abuis,
hoor ik een nieuwe symfonie:
Eli, Eli, lama sabachtani.
Als een teken van uw trouw,
wanneer ik beide handen vouw
en niets hoef te verbloemen,
mag ik U Abba, Abba noemen.