Ik sta voor een deur
met daarop vreemde namen
hier was eens mijn ouderlijk huis
Hier lag mijn jeugd
met ons gezin samen
veilig voor 'altijd' mijn thuis
Maar 'k ben op een dag
het huis gaan verlaten
op eigen benen gaan staan
en ik had het toen niet in de gaten
dat 'altijd' voorbij is gegaan.
Zie mij nou staan
ik durf niet te bellen
ik woon hier immers niet meer
en wat moet ik dan
aan die mensen vertellen,
die vreemde mevrouw of meneer?
Ik kijk door het raam
alles is er zo anders
de inrichting in moderne sfeer
Ik moet bijna huilen
ik voel waterlanders
mijn ouderlijk huis is niet meer
Ik zie nog een schouw
waar foto's op stonden
de schuifdeuren zijn nog in tact
maar verder heb ik
niets herkenbaars gevonden,
het tuinpad is diep weg gezakt.
Mijn ouderlijk huis,
bron van warmte veel jaren
waar ik ook als kind heb gespeeld
ik kan nu alleen
de herinn'ring bewaren
aan liefde aan mij toebedeeld.
Het huis van mijn ouders
is nu ergens boven
Dat hebben zij mij zo geleerd
Ze hielden me voor
om dat steeds te geloven
Geloof dat me soms wel ontbeert.
Maar hier voor die deur
met die vreemde namen
waar ik naar herinnering kijk.
Voel ik dat ik mij
voor mijn twijfel mag schamen
mijn ouders die hadden gelijk.