Waarom soms al die moeite en strijd?
Zijn we soms dan pas bereid
om al onze zorgen bij Hem neer te leggen
en om te zeggen:
Hier ben ik Heer,
ik leg alles in Uw handen neer?
Kunnen we dan pas anderen voorgaan,
of juist naast ze staan
in al hun zorgen en pijn?
Kunnen we dan pas echt een naaste zijn?