Oh ja, dat hoort erbij
niet te stoppen denken
in een raar, duf hoofd
op een moe lichaam
met een wezenloze blik
om je heen kijken
en niets bereiken.
Oh ja, zo zit dat dus
met zo’n depressie
af en toe een glimp
van contact met dingen
en even een mens
die aanwezig is
tijdelijke lafenis.
Oh ja, zo werkt dat
met mijn restje kracht
proberen te verbergen
de ernst van de zaak
valt niet te snappen
ongerijmd en raar
geen ‘wij’ en ‘elkaar’.
Oh ja, zo doe ik dan
verspil mijn energie
aan onwaarachtigheid
en diepe schaamte
voor deze toestand
waarin ik niet lééf
geen erkenning geef.
Oh ja, dit hoort er
echt allemaal bij
geen concentratie
of kunnen genieten
maar een vlak en
hopeloos gevoel
niets dient een doel.
Oh ja, dat lukt niet
om God te ervaren
met hoofd omhoog
en hart naar boven
terwijl dat nu juist
in deze helse pijn
mijn kracht moest zijn.
Oh ja, dit maakt voor
Hem geen verschil
in Zijn gedachten
en in Zijn hart
verandert niets
het is dezelfde liefde
die mij ooit doorkliefde.
Oh ja, dat kan ik doen
een eind maken
niet aan het leven
maar aan de drang
om te doen alsof
de waarheid vertellen
geen oordeel vellen.
Ja, dat moet ik doen
mijn depressie niet
weer fel bestrijden
maar omarmen
en dan de wortel
bloot gaan leggen
mijn angst uitzeggen.
Ja, dit vraag ik dan
dat de wortels
van mijn depressie
zullen reiken tot
in het grondwater
van liefde en leven
door U gegeven.
Ja, ik wil leven!
Geschreven in een (terugkerende) depressie toen het weer tot me doordrong wat een depressie met je doet....