Je stak je hand uit God.
Ik vergat hem te pakken.
Je zei “kom maar,
je mag huilen kind”.
Ik kon niet huilen,
bleef maar zakken.
Ik tartte ’t lot.
En Jij zei “Kom maar kind,
je hoeft me ziet te zien,
wees maar blind”.

Mijn ogen gingen open.
Ze zagen mij en sloten weer.
Heel ongemerkt ging ik bidden
voor de allereerste keer.


Stef Grit


25 januari 2006