Storm op het meer

Ze zagen Hem daar liggen,
vroegen zich kribbig af
of Hij, hun uitgetelde Meester
eigenlijk wel om hen gaf
 
Ze gaven Hem een zetje:
“Meester, wordt het geen tijd
dat U eens wakker wordt
en samen met ons strijdt
 
om de overkant te halen?
Nog even en we zinken.
U slaapt maar rustig door.
Wij willen niet verdrinken.
 
Hij sprak tot de golven,
de wind gehoorzaamde Hem.
Een woord was er maar nodig:
de zee hoorde Zijn stem.
 
De storm was plots verdwenen,
het water spiegelglad.
De vrienden vroegen verbijsterd:
“Meester hoe doet U dat?”
 
Ze waren vol ontzag.
Hoe machtig was hun Heer!
en zeilden naar de oever
over het weer rustig meer.
 
Ze hadden geen geloof nog.
Nou ja, wie snapt dat niet?
Wie zou er dan niet bang zijn
als je zulke golven ziet?
 
Maar als Hij in het schip is
mag je je toch veilig weten.
Want zelfs al slaapt de Meester
nooit zal Hij je vergeten.