Jozef

onontwarbare gedachten
in lange doorwaakte nachten
hij Jozef wist het echt niet meer

toen werd hem een droom gezonden
en de stukjes van de puzzel
vielen alle op hun plaats:
hij mocht zich vader noemen
op afstand maar toch zo dichtbij
en Maria zijn geliefde –
hij mocht haar kronen
voluit tot zijn bruid
hun geheim zo vreugdevol
was het goddelijk Kind
dat komen zou

vaak kon hij het niet bevatten
de negen maanden van bevragend
wachten werden langzaam
een voor een schakels in een
snoer van zeker weten:

Immanuel
God komt ons nabij
niet in macht en majesteit
en veel geflonker
maar Hij de Heer der wereld
komt tot ons simpel als
een weerloos Kind

deze paradox heeft Jozef
met zich meegedragen
zijn levenlang
tot aan zijn laatste snik
hij Jozef
voor altijd de bewaarder
van dit goddelijk geheim
hij Jozef
zolang de wereld duurt
uniek getuige van
het allereerste uur –