klonken er veel woorden
maar de afgebroken hersencellen
die haar ongemerkt zo stoorden
lieten geen verband meer zien
maar lezen kon ze nog
ofschoon ze alle woorden
alleen nog in klanken kon vertalen
maar als ze las dan ging ze stralen
tot die ene keer
toen zij een lied mocht declameren
de woorden deden haar zo zeer
dat ze alleen nog maar kon snikken
't is zo erg, zo erg meneer
ze begreep dat van die heuvel
dat van daarginds
met dat ruwhouten kruis
het bracht haar in een ver verleden
van een "goede vrijdag" thuis
en de tranen bleven stromen
't is zo erg, zo erg meneer
het had haar meegenomen
naar een ontmoeting met haar Heer
En vroeger, ja vroeger kon ze vertellen
met alle hersencellen op een rij
van genade, verlossing en vergeving
het is ook allemaal voor mij
nu stokten de geladen woorden
bij dat vervloekt symbool van schuld
en de droefheid had haar hart
zo diep en echt vervuld
maar toen zij haar meenamen
naar haar kamer
begon ze op de trap heel zacht
het hele droeve lied te zingen
in drie coupletten en met kracht
alsof ze nog één keer wilde zeggen
ik kan er momenteel niet bij
maar als ik zo aankom in de hemel
is er ook een plaats voor mij.