Ik werd geboren in Moskou.
Ik had een droom...
Ik wilde journalist worden
en vechten voor
het vrije woord,
een vrije pers,
vrije nieuwsverspreiding.

Ik werd gevaarlijk...
Ik berichtte in de media
over angstige, vluchtende
burgers, gewonde kinderen,
chaos, bommen en
brandende scholen
in Oekraïne.

Ik droomde van een
vaderland, dat geen oorlog
zou voeren,
dat andere christenen
niet zou verdrukken,
dat mensenrechten
zou respecteren.

Waarom werd ik dan
opgepakt?
Het verkeerde huis,
het verkeerde adres?
Mijn familie weet niet
waar ik ben....

Ik kan niet spreken
over mijn arrestatie.
Ik kan niet slapen
en denk alleen maar:
Waarom?waarom ik, God?

Ik ben een burger,
een beschaafd mens,
niet gevaarlijk...
Ik ben geen terrorist,
geen moordenaar!
Waarom slaan jullie
me dan?

Ik ben bang, Heer...
Help me.
Sta me bij!

Ik ben zo moe,
zo verdrietig...
Alles in mijn lichaam
is kapot...
Er is geen genade.
Vrede lijkt nooit echt
verworven...

En toch is dat mijn gebed.
Dat de vrede moge winnen
in deze broederoorlog.