een stille getuige
in smeulende resten
van toekomst in duigen
Doordrenkt met de tranen
van honderden namen
‘t gebreide symbool
van onmetelijk leed
Niet te bevatten
meedogenloos wreed.
Waar woorden van troost
tot zinloosheid neigen
zeg jij ons genoeg
gewoon door te zwijgen
Knuffel van wol
tussen soldaten
lijkt dit een plek
die God heeft verlaten.
Angstig en schimmig,
dreigend en grimmig.
Knuffel van wol
op zoek naar een kind
bij het bewijs
dat een oorlog nooit wint.
Met liefdeloosheid,
geloof zonder waarde,
waar hopen verdwijnt
in geblakerde aarde.
verdriet dat we delen
‘t kost heel veel tijd
om de wonden te helen.
Wankel vertrouwen
langzaam herbouwen.
Tot je mag rusten
in kindjes kist
dat al jouw warmte
en veiligheid mist.
Tot het gras groeit
en God ons laat weten
dat Hij er was
en je nooit zal vergeten.