De aarde hult zich in het diepste duister
de schepping houdt van angst de adem in.
Wat wij verwachtten heeft geen enk'le luister.
Is dit van 't einde het begin?
Aan 't kruis hangt Hij, door ons alleen gelaten,
Hij heft nog één keer 't hoofd op naar Zijn God.
Hebt U mij dan zo eind'loos diep verlaten?
Is dit van 't lijden 't laatste lot?
Toch is nog alles ons niet aangezegd,
Zijn doodsstrijd is het allerlaatst gevecht,
maar 't is niet het laatste dat ons mensen wacht.
Nog eenmaal klinkt van 't kruis Zijn zwakke stem,
Wij luist'ren zwijgend en wij horen Hem,
vol van verwachting klinkt: Het is volbracht.