een beetje mollig, net dat iets te rond
ze ziet zichzelf weer zitten in die klas
vaak hield ze voor de zekerheid haar mond.
Want als ze antwoord gaf op de gestelde vragen
dan klonk er 'monkey, monkey' achter haar
en het gevoel van onbehagen
dat broeide en dat groeide maar
Ze ziet zichzelf weer op het schoolplein staan
en hoort die grote jongen komen
met een grote stok ging hij haar slaan
bezorgde hij haar enge, boze dromen.
Daar stond 'die bolle' op het plein
en angstig zocht ze naar wat hulp
met al die wrede humor en venijn
trok ze angstig in haar schulp.
En om haar heen in veel te grote kringen
daar kwam hun wreed gezang
ze bleven "bolle, bolle" zingen
wat is een kinderlied dan lang..
En alle woorden sloot ze in haar hart
geloofde wat de kinderen steeds zongen
na al die jaren is daar nog die smart
die in haar wankele zelfbeeld was gedrongen.
Ja, langzaam aan leert ze geloven
dat ze wel een pareltje mag zijn
dat nieuw 'gevoel'komt van haar Vader boven
en dat is veilig, dat is warm en fijn.