De pijn en het verdriet wat passeert in mijn leven
Hebben mij de liefde van God gegeven.
Ik ben niet boos of teleurgesteld in de dingen die gebeuren
Maar verdrietig om zo te moeten blijven vechten ook al opent het ook deuren.
Soms denk ik wel, wat heeft het nog voor zin om te bespreken wat er in mij leeft.
Je hoopt dat het je oplucht en verlichting geeft.
Dus daarom probeer je er met iemand over te praten.
Maar ondanks dat moet je het zelf doen dat krijg je dan ook in de gaten.
Steeds hoop en denk je dat je een stukje verder komt.
Maar na elke stap die je zet zit je voor je gevoel nog verder aan de grond.
Je kan vertellen over de angst en pijn die in je leeft.
Die je door erover te praten ook weer herbeleeft,
De blokkades blijven bestaan wat je ook probeert.
Het blijft je verstikken ondanks je geloof en de tips waar je van leert,
Zo opgesloten in angst en onveiligheid.
Welke stappen kan ik nog zetten om hieruit echt te worden bevrijd.
Mensen willen je helpen en reiken je liefdevol je hand.
Maar komen ze dichtbij zet je toch weer een stap aan de kant.
Ik sta op een kruising maar welke weg sla ik in.
Wat is de juiste weg en geeft mijn leven weer licht en zin.
Mijn hoofd is op dit moment een verschrikkelijke warboel
Maar dat ligt grotendeels bij mijzelf dat ik de dingen op een bepaalde manier zie of voel
Wel ontstaan door wat er gebeurde in het verleden.
Hopelijk lukt het me deze gevoelens te vertalen naar het heden.
Dat ik kan geloven dat er iemand van me houdt om wie ik ben.
Dat is iets wat ik totaal niet zo voel of ken.
Leuke dingen doen zonder angst of slapeloze nachten.
Wat ben ik daar al lang op aan het wachten.
Ik wil zo graag maar voel zo ontzettend veel.
De rest is sterker, en dat is niet wat ik zelf wil.
God gaat met ieder zijn eigen weg maar ik vind hem soms erg zwaar.
Maar het is mijn enigste houvast en ondanks al mijn vragen, weet ik Hij is daar!
* Dit gedicht is geschreven in een moeilijke periode van mijn leven, nu gaat het goed met mij!
