was haar leven,
ze vroeg niet veel,
ze gaf.
Nu ligt ze daar
te wachten,
lief zoals altijd.
Ze weet niet meer
van uren
en van jaren,
ze kent geen strijd.
Een blad,
nog eenzaam aan een boom,
terwijl de herfst
allang voorbij is.
Ze is ons lief,
ook dat weet ze niet meer.
Ik neem haar hand voorzichtig in de mijne
en zeg het haar:
"Dag lieverd,
tot de volgende keer?"