Soms denk ik écht
dat je van me houdt
en slechts het goede
voor me zoekt
maar dan ineens
voelt het benauwd
en is het of ik nooit
vooruitgang heb geboekt.
Soms wil ik écht
dat je bij me bent
omdat we uiteindelijk
bij elkaar horen
maar het lijkt erop
dat het niet went
en mij een eenzaam
lot is beschoren.
Soms merk ik écht
dat ik kan vertrouwen
en dat is voor mij
niet makkelijk gezegd
maar plots snap ik niet
waaróp ik ging bouwen
want welk fundament
heb je ooit gelegd?
Soms voel ik écht
dat je me nooit verlaat
en dat geeft me dan
ongekende rust
maar waarom dan tóch
gedacht aan verraad
alsof we elkaar
vergeefs hebben gekust?
Soms begrijp ik écht
niets van mijn wezen
en radeloos wil ik
mezelf kapotmaken
maar ergens kan ik nog
tussen de regels lezen
dat ik mijn pogingen
moet gaan staken.
Soms weet ik écht, God
wie ik werkelijk ben
ik ben oké, zegt Gij
en dat maakt me toch
een beetje blij!
Geschreven voor iemand met een Borderline Persoonlijkheidsstoornis