m.b.t. een "uitgelicht gedicht".
De reden dat ik mijn gedichten op Uw site plaats, en ik ben U voor het
verkrijgen van die mogelijkheid heel dankbaar, is, dat -voor zover ze
licht geven- dat niet onder een korenmaat moet blijven.
Ik denk dat bij velen soms de gedachte rijst: "Wordt er van mij niet
een beetje verwacht dat ik iets van zendingswerk zou moeten doen?"
Nou, zendeling word je niet zomaar en predikant evenmin, doch ieder
op zijn eigen stek, zou wel naar vermogen en beste willen, iets van het
Evangelie mogen of moeten uitdragen door middel van een getuigenis.
Ik denk, met het schrijven van gedichten, hieraan een bijdrage te kunnen
leveren. Jaren geleden had ik reeds het voornemen om hiermee m.i.v.
mijn pensionering aan te vangen. Het heeft echter langer geduurd dan
gepland. Sinds een jaar of vijf ben ik nu daarmee bezig.
De start is bepaald niet zonder reden geweest.
Je moet daarvoor de geest krijgen of zo je wilt, inspiratie opdoen.
Nou dat gebeurde ruim vijf jaar geleden toen ik in het ziekenhuis,
binnen 20 uren 17 hartstilstanden te verwerken kreeg.
Daags tevoren had men bij mij een pacemaker geplaatst ter bestrijding
van hartritmestoornissen!
Juist dat apparaat echter, zorgde voor de hartstilstanden. Was het een
foutieve connectie? Was het een verkeerde materiaalkeuze? Nadat twee
van de drie aansluitingen buiten werking waren gesteld, zijn verdere stil-
standen achterwege gebleven. Het is altijd een mysterie gebleven.
Dat er fouten zijn gemaakt is achteraf wel duidelijk geworden.
Maar kennelijk heeft alles zijn doel!
Tijdens genoemde hartstilstanden ben ik in een bijzondere situatie
beland! Een situatie van volkomen gelukzaligheid en ik was dan ook
redelijk gepikeerd toen men mij, door reanimatie steeds weer naar
de aarde terughaalde.
Het was kennelijk nog niet mijn tijd, maar ik heb wel even aan het
hiernamaals mogen ruiken. Als de overgang naar een eeuwig leven
zo gaat, hoef je niet bang te zijn.
Echter, zoiets gaat je kennelijk niet in je kouwe kleren zitten en had
dan ook tot gevolg dat er een mate van nervositeit en angst was blijven
hangen, die regelmatig opspeelde.
Niet voor niets kwam een legertje van hulpverleners na het gebeurde
aan mijn bed, zoals een pastor, een maatschappelijk werker en
een medisch psycholoog en tal van cardiologen.
De psycholoog stelde mij een EMDR-behandeling voor. (Zie voor uit-
leg het internet).
Ik achtte mij echter geestelijk sterk genoeg om mijn probleem zelf op
te lossen. Dat was een misrekening, ondanks volhardend gebed om
verbetering van de situatie. Toch zou de Heer mij ter wille zijn.
Denkend aan de behandeling van de psycholoog twijfelde ik eraan
of die zou passen in mijn geloofsbeleving. Het raakt je psyche. En dat
wilde ik liever aan mijn Schepper overlaten.
In gebed heb ik Hem gevraagd of ik er goed aan zou doen om de
desbetreffende behandeling te ondergaan.
Maar hoe kom ik Zijn antwoord te weten? Ik meen dat het Gideon
was die zo'n zelfde vraag aan God had voorgelegd en die antwoord
kreeg d.m.v. een wonderlijk voorval met een schapenvel dat, liggend
in de open lucht, 's-morgens ondanks de dauw niet was nat geworden
en een dag later wel.
Ik zat aan mijn tekentafel met een ballpoint in mijn hand en overdacht
dat verhaal. De pen was zo'n reclameding met tekst. Nooit nog gelezen
wat erop geschreven stond.
Mijn ogen werden naar de tekst getrokken. Wat stond er te lezen?
"VOL VAN HOOP".
Ik werd koud en warm van de grote euforie die over mij heen kwam.
Mijn gebed was verhoord en ik kon onbevangen mijn EMDR ondergaan.
Die behandeling is niet zonder succes gebleven. God zij gedankt!
Hij had Zijn zegen daarover gegeven.
Voorafgaande aan de EMDR, met een geestverruimende ervaring verrijkt,
heb ik daags na de hartstilstanden een gedicht geschreven, waarin ik heb
geprobeerd mijn bijzondere beleving weer te geven.
Dat gedicht was de start van mijn werk als hobbydichter voor De Heer.
Het draagt de titel:
NA AAN HET HART
´t Was donders donker om mij heen.
Wat was het bliksems heet.
Wat was ik toen verdoemd, alleen.
Ondanks de liefde rond mijn leed.
Elk dal was diep en duister.
Gewichtloos zweven in het niets.
Niets te zien van Gode's luister.
Nergens houvast of zoiets.
Ik riep de Heer in al mijn nood
Geen antwoord op mijn smeken.
`t Was of de Hemel zich steeds sloot.
Geen enkel taal, noch teken.
Zalig toen mijn angsten weken.
Iets van hemels` vrederust.
Behaaglijk als een warme deken.
Schijnbaar door de dood gekust.
Tot hiertoe, bleek veel later,
Zei een opgestoken hand.
Als van hoog, plat op het water,
Ruw weer in mijn bed beland.
Daar zag ik toen de twee paar ogen,
Die mij hadden zien vergaan.
Zagen mij zo zielentogen.
Keken mij vol deernis aan.
U bent terug meneer van Dien.
Dat ik nog steeds op aarde ben
Duurt even voor ik dat kan zien.
In een kamer die ik ken.
Balancerend tussen dood en leven,
Herhaalde zich steeds weer.
Ook al duurde het maar even.
`t Hield pas op na 17 keer.
Het mag een wonder heten toch.
Waarom ik toen zo smeekte,
Voltrok zich eindelijk alsnog,
Toen de nacht verbleekte.
`t Was niet het einde van mijn dagen.
Het pogen van de dood ten spijt
Mijn leven bleek nog niet voldragen.
`t Was kennelijk nog niet mijn tijd.
Ger van Dien JWzn,
Ik vraag onze Heer of Hij steeds mijn pennenvruchten wil zegenen, opdat zij
ook vruchtbaar mogen zijn voor hun die ze lezen.
Tot meerdere glorie van Hem die mij daartoe heeft aangezet en mij tot hiertoe
heeft gevoed met heilige inspiratie.
Ger van Dien JWzn.