Vele uren zijn vergleden
uit het heden van de tijd
iedere dag werd weer verleden
de toekomst dichter bij de eeuwigheid.
---
Mijn vader
Het heden van de tijd is weggegleden
zijn geest is angstig en verward
zijn stem verstomd, geen woorden voor gebeden
zielepijn in ’t lijdend hart.
Een glimlach reikt soms net zijn ogen
zijn lichaam moe en opgebrand
verlangt zo naar Gods mededogen
naar thuiskomst in het Vaderland.
Vele uren zit ik naast zijn bed
door stilte soms omvangen
ik lees hem voor, spreek woorden van gebed
of zing de psalmenlofgezangen.
Dan ruist een tere hemelwind
de ruimte van de kamer binnen
God streelt Zijn moede mensenkind
en gaan zijn ogen zingen.
Er komen woorden, zinnen groeien
uit het diepst van zijn gemoed
dan zie ik Pinksterbloemen bloeien
koesterend in de warme Pinkstergloed.
---
Vele uren zijn verborgen
in de toekomst van de tijd
na iedere dag een nieuwe morgen
het heden dichter bij de eeuwigheid.