Een bloemenzee is de stille getuige
van terroristisch geweld.
De vrijheid ontplofte in duizenden duigen,
onschuldige levens geveld.
Stille tochten door straten en lanen,
gevoelens van onmacht en leed.
Woede en afschuw, verstikkende tranen.
Zinloos geweld is zo wreed.

Woorden van troost, kaarsen die branden,
tussen de bloemen gezet.
D' emotie is heftig, gevouwen de handen,
Brussel is stil in gebed.
Hoor naar die stilte, de kracht van het zwijgen,
zie naar de traan van ’t verdriet.
De angst zal de vrijheid nooit klein kunnen krijgen.
Ook bommen vol haat lukt dat niet.

De rook verdwijnt, de doden vertellen,
dat alles anders zal zijn.
Maar de open wond, die straks gaat herstellen,
die krijgt ook Brussel niet klein.
Het litteken blijft, maar Brussel eendrachtig
krijgt op het leven weer vat.
Brussel herrijst, saamhorig, veerkrachtig.
Brussel de bruisende stad.