Onzichtbaar aanwezig

Het is zo’n vreemde lijdenstijd dit jaar,
de aandacht is verschoven,
het kerkgebouw gesloten,
we mogen niet met groepen over straat.

De dominee preekt in een lege kerk,
de organist speelt de te zingen psalmen,
door onze adem gaan de kaarsen walmen,
we zingen mee vanaf een tabletscherm.

Maar dan word ik geraakt door Jezus’ woorden,
ze zijn zo troostend en zo vol van hoop,
ik laat mijn tranen stil de vrije loop
en word getroost door wat ik van Hem hoorde.

Juist nu de toekomst zo onzeker is,
het virus niets ontziend de mens verslaat,
de wereld overal met lege handen staat,
is het geloof in God een ware lafenis.

De woorden die we in de kamer zingen,
ze worden nu het meest intens beleefd,
ik merk hoezeer mijn stem door de emotie beeft
en weet dat Hij ons tot het einde blijft omringen.

Het is ook Jezus’ lijdenstijd dit jaar,
Hij weet als niemand anders van het lijden,
Hij heeft de mens ervan willen bevrijden,
Hij overwon, Hij staat nog altijd klaar!