je vriendschap,
maar vooral je raad.
Telkens als ik aan je denk,
hoor ik in mijn hoofd,
je stem die me niet met rust laat.
Waar moet ik nu heen,
wat moet ik nou,
zo zonder je vriendschap, zonder jou,
ik voel me zo alleen.
Waarom ben jij nu uit mijn leven,
waarom ben jij nu niet gebleven?
Ik weet wel,
wat er is gebeurd,
is ook mijn schuld,
dit geweten doet zoveel pijn van binnen.
Maar als ik het kon,
zou ik de tijd willen terugdraaien,
om opnieuw te beginnen.
Ja achteraf,
zijn dit maar woorden,
ik zou ze willen veranderen,
in daden.
Om mijn fouten recht te zetten,
het juiste te doen,
voor jou, voor mij, voor onze vriendschap,
maar wel zonder jou gevoelens te schaden.
Ik hoop echt,
dat onze vriendschap,
niet verloren zal gaan.
En dat deze,
ondanks alles wat er is gebeurd,
zal blijven bestaan...