Hij zag reeds het licht aan de horizon.
Het schijnsel van het eeuwig vaderhuis.
Een plaats waar hij niet altijd naar verlangen kon,
maar nu wist hij het; ik ben bijna thuis.
't Zou nu niet lang meer duren
voor hij naar Hem toe zou gaan.
En soms als hij in de verte lag te turen,
was het net of hij Hem al zag staan.
Toch moest hij zijn strijd nog strijden.
Het einde was niet zo maar daar.
Intens was nog het lijden,
zijn laatste uren, o, zo zwaar.
Toen zag hij Hem wenken.
Kom, kom maar mee met Mij.
Ik zal je eeuwige vreugde schenken,
want Mijn bloed kocht jou vrij.
Langzaam liep hij op Hem toe
en legde zijn hand in die doorboorde handen.
Plotseling was hij niet meer moe,
verbroken waren de aardse banden.
Tranen vinden hun weg over mijn wangen,
maar ik weet; voorbij is nu zijn aardse strijd.
En werkelijkheid is nu zijn grootste verlangen;
opgaan in Gods heerlijkheid.
Nu mag hij met zijn zoon samen,
loven en prijzen de Naam aller Namen.
Want U, Here, komt toe alle dank, lof en eer.
Want U bent God, Koning, Redder en Heer.
Ter herinnering aan
mijn vader † 21-11-2007
Jacco † 5 -10-1991