Als tijd verglijdt in eeuwigheid ....
ik denk er nog niet aan.
'k Race met de klok het blijft een feit:
Dat is hier mijn bestaan.
En altijd weer is het een strijd
als ik opnieuw creëer
een pauze noem het 'stille tijd':
Ontmoeting met mijn Heer.
Wat is er toch zo moeilijk aan?
Wat stoort mij toch zo vaak
als ik tot Vader God wil gaan,
zodat 'k Hem toch niet raak?
De eeuwige God, die ik ontmoet
in Jezus Christus' naam,
Hij heeft geen klok. Wat doet dat goed.
Hem treft geen enkele blaam.
Hij kijkt niet ongeduldig rond,
zegt nooit: 'Wat duurt dat lang'.
Hij wacht op mij, sinds ik Hem vond
in tijden angstig bang.
Als 'k dan ontdek hoe Jezus' naam
mij rust geeft, ruimte en zicht
vangt onbelemmerd bidden aan
en .... eensklaps wordt het licht.
-