God blies
hoog van de toren
zijn zoon
tegemoet
die sprong over bergen
van ijskoude nacht
terwijl de stilte
hing
als een vleermuis
aan een dode tak.
God had een zachte
glimlach
over voor zijn zoon
die de oude hand
van de wind
vatte
en stersnel opsteeg
met het heimwee
van de nacht
na eerst blindheid
weggevaagd te hebben.
God blijft stilte geven
tot de wederkomst
stilte
die ieder geluid
overstemt
en vraagt dwingend
krachtig en lichtvoetig
om geloof
nu zijn zoon
verkeert
in een adembenemende
positie:
ter rechterhand Gods.
-