Was het jouw tijd ?
Was het Gods wil ?
Voor mij stond de wereld stil.
Ik kon me niet eens verbazen
toen Hij jou Thuis riep op Pasen.
Mijn hart gebroken,
jouw ogen geloken,
het licht daarin voorgoed gedoofd
en ik ….. ik voelde me beroofd.
Jij woont bij onze Herder,
wij zijn een paar jaar verder
en ik weet nog niet hoe ik het heb !!!
Die hemel, die had jij toch wel verdiend.
Ja Heer, U heeft het goed uitgekiend !
Met dit prachtige kind van mij
bent U natuurlijk ontzettend blij.
In wanhoop belijd ik mijn geloof,
want oh ….. ik voel me zo beroofd.
Voor veel moet ik U danken.
Ik moet niet blijven janken
om mijn gestorven lieveling,
alleen nog maar herinnering.
Ik zou best anders willen,
maar soms kan ik wel gillen
van smart, van rouw en hartepijn
om ‘t kind, dat niet meer hier kan zijn,
om die wond, die zo vaak bloedt
en die steeds zo’n pijn doet,
Want ik ….. voel mij nog steeds beroofd.
Zoiets is nimmer uit te leggen.
Wat is het moeilijk om te zeggen:
Bij U heeft zij het beter.
Ja, Heer, ik geloof.