- Details
- Geschreven door: Deubel, Frits (overl. 04-03-2017)
- Categorie: Troost & Bemoediging
- Hits: 6272
die jij zo dikwijls aan me vraagt.
Waarom de een het lijden beter
en stiller dan de ander draagt.
Waarom gebrekkigen zo leven
dat er vaak weinig uitzicht daagt,
de een verdrinkt in zijn miljoenen
en d’ander om een aalmoes vraagt.
Ik heb geen antwoord op de dingen
die ik gelijk als jij doormaak.
De een trapt jaren langs het doel heen
en d’ander schiet in één keer raak.
Ik weet niet waarom mensen sterven
wiens leven altijd geven was
en waarom ogen smart’lijk breken
waarin ik louter liefde las.
Ik heb geen antwoord op de dingen
die wreed en gewelddadig zijn,
op de onmenselijke smarten
die baren zoveel angst en pijn.
Maar ik draag wel de vele zorgen
naar Hem die zoveel liefde heeft,
dat Hij aan allen die vermoeid zijn
kracht om het kruis te dragen geeft!
Frits Deubel
www.gedichtensite.com
4 september 2004
- Details
- Geschreven door: Deubel, Frits (overl. 04-03-2017)
- Categorie: Angst
- Hits: 8246
vanwaar zou dat toch komen?
Het fluistert in je binnenste,
zelfs in de bangste dromen.
Het zegt:”Je moet niet verdergaan,
dat is gewoon geen leven.
Je kunt het pakje dat je draagt
terug aan ’t noodlot geven!”
Zo dwaal je als een eenzaam mens,
verlaten en verloren.
Je blijft dat nare stemmetje
van vroeg tot laat maar horen.
’t Is vreemd, het overwoekert zelfs
de stem die klinkt van boven:
”Kind, houd je aan Mijn liefde vast
en blijf toch stil geloven!”
Dat kleine, nare stemmetje
laat elke vrede wijken
en met verdriet en tegenslag
weer elke dag verstrijken.
Ban het volkomen uit je hart,
laat slechts Gods stem jou leiden.
Die zal je in de grootste nood
van elke angst bevrijden!
Frits Deubel
www.gedichtensite.nl
4 september 2005
- Details
- Geschreven door: Barsatie, Farial
- Categorie: Tijd
- Hits: 6349
Een vraag die constant het leven verstoord
De aarde kent geen kant en er zijn grenzen
Allen zijn we op de wereld gekomen als hulpeloze mensen
Tijdelijk is ons bestaan, de dood is gegarandeerd
Jong of oud, we vertrekken als we genoeg hebben geleerd
Om elders weer van een diepe rust en tevredenheid te genieten
Wat ons te wachten staat weten zij die de aarde reeds verlieten
Farial Barsatie
ingezonden 4 september 2005
- Details
- Geschreven door: Hubke (H.G.J. Ramaekers)
- Categorie: Geloof, hoop en liefde
- Hits: 3582
Het eerste kaarsje was zeer bedroefd
Zijn kleine vlammetje begon te beven
Het oorlogsgeweld was opgeschroefd
Het vlammetje wilde niet verder leven
Geloof
Kaarsje nummer twee keek echt niet blij
Geloven in God werd steeds minder geuit
Dit kaarsje was angstig en plots van opzij
Blies de wind het trillende vlammetje uit
Liefde
Het derde kaarsje was ernstig aangedaan
Mensen hielden altijd minder van elkaar
En zijn vlammetje bleef slechts even aan
Toen was het werk van dit kaarsje klaar
Hoop
´t Was het vierde kaarsje in de krans en dat
Gaf prompt d´anderen hun vlammetje weer
Nooit de moed verliezen zei het zeer gevat
Toen hoopten ze samen op een betere sfeer
Hubke
4 september 2005
- Details
- Geschreven door: Hubke (H.G.J. Ramaekers)
- Categorie: Natuur en Schepping
- Hits: 10703
Hij schiep de mens, dier en plant
Alles is toch zo compleet en puur
Soms klein en soms zo imposant
In het bos kan men veel geluiden horen
Fluitende vogels, eerste en tweede stem
Ook geluiden zo zacht als ruisend koren
Zoemende, zoekende bijen tussen de brem
Door het gebladerte valt een zonnestraal
Tussen een groep bloeiende margrieten
Een merel gaat met een pier aan de haal
Wat ´n voorrecht om dit alles te genieten
Zulke momenten heb ik een voldaan gevoel
Bij ´t zien van deze wonderlijke schoonheid
En dit alles heeft toch ongetwijfeld een doel:
God geeft ons tekens van Zijn aanwezigheid!
Hubke
4 september 2005
- Details
- Geschreven door: Hubke (H.G.J. Ramaekers)
- Categorie: Kerst
- Hits: 7568
in grote, maar ook in kleine landen
Laat iedereen stoppen met negatieve dingen
en eindelijk inéénslaan de handen
Kerstmis.
Kribbe.
Kind.van liefde en vertrouwen
Samen met Hem kunnen we aan de vrede bouwen
Hubke
4 september 2005
- Details
- Geschreven door: Hubke (H.G.J. Ramaekers)
- Categorie: Kerst
- Hits: 5805
Edelmoedig met
Rust en waarde,
Stille kracht en evenwicht
Teder en oprecht
Met pure liefde
In ons hart, terecht
Straalt zijn Goddelijk licht
Hubke
4 september 2005
- Details
- Geschreven door: Lisa Gedichtensite.nl
- Categorie: Gebedengedichten
- Hits: 4363
C ’05
Heere,
Als jaloezie en afgunst me wreken
geef dan moed om door te gaan,
als die wrange tijden aanbreken
wilt U me dan bij blijven staan?
Want al zit m’n vijand niet stil
leer me te vergeven om niet,
dat het gaat niet om wat ìk wil,
maar leer me: “U wil geschiedt”
Amen
Lisa
ingezonden 31 augustus 2005
- Details
- Geschreven door: Lisa Gedichtensite.nl
- Categorie: Geloof, hoop en liefde
- Hits: 3746
“wie dorst heeft komt
en drinkt hier om niet
het water dat Ik bied
want wat Ik wil geven
biedt jou eeuwig leven”
wie dit niet wil horen
gaat eeuwig verloren
en dan is er voor spijt
niet enig genadetijd
maar nu leef je op aard
en is ’t nog niet te laat!
~
Heer gedenk aan mij
en maak me eeuwig vrij
opdat ik zo niet sterve
en het verderf werve
maar laat me leven Heer
eeuwig, enkel tot Uw eer
Ik vraag U dan Heer,
breng mij tot inkeer
maak me toch rein
en maak me zo klein
opdat niets mij meer
hier, boven U begeer.
Lisa
26-01-2005
- Details
- Geschreven door: Baaijens, Nico
- Categorie: Bezinning
- Hits: 3806
Vroeg hij en zei:
Ik denk vrij
Ik niet, zei ik maar toch
Denk ik vrijer dan jij
Ik ontken God, zei hij nog
Ik weet 't, zei ik
Maar niet om je te krenken
Zeg me, valt er dan nog wat te denken?
Nico Baaijens
30 augustus 2005
- Details
- Geschreven door: Barsatie, Farial
- Categorie: Algemeen Gevoel
- Hits: 6842
Kan het zijn dat je soms iemand kwetst zonder het te willen
Want iets wat jij misschien niet zo hebt bedoeld
Wordt door de ander kwetsend aangevoeld
Hoe belangrijk is 't om alles goed uit te praten
Dan elkaar misschien om iets onbenulligs te haten"
- Details
- Geschreven door: Jong, Dolf de
- Categorie: Afscheid
- Hits: 7458
hij liet mij achter heel alleen
zijn hoofd nog in mijn armen
om hem tot aan dit einde te verwarmen.
Zijn handen in de mijne
zo kwam hij met zich in`t reine
zo aanvaarde hij zijn lot
terwijl hij nog even sprak met God.
Heer ik hoor van rijke zegen
ondoorgrondelijk zijn uw wegen
doch waar ik niet aan dacht
mij taak hier op aarde is volbracht.
Toen sloot hij moe de ogen
hij werd bij mij weggezogen
mijn tranen wasten zijn gelaat
naast mijn verdriet was ik ook kwaad.
Kwaad was ik op God
Hij bepaalde toch zijn lot
mijn kind.....Zijn kind
door ons beiden zo bemind.
Uw Kind......mijn kind
door ons beiden toch bemind.
terwijl wij in eerbied voor U buigen
moet ik U hiervoor dank betuigen?
Waarom, waarom `O Heer
dit vraag ik u steeds weer
liet U het zover komen
heeft u hem mij toch ontnomen
Op U `O Heiland moet ik hopen
de muur waar tegen ik moet stormlopen
is moeilijk te beslechten
laat mij niet steeds vertwijfelt vechten
Maar neem van mij `O Heer
die vertwijfeling toch weer
schenk mij wijsheid voor Uw daden
en leid mij over Uw steile paden.
Dolf de Jong
27 augustus 2005
- Details
- Geschreven door: Jong, Dolf de
- Categorie: Afscheid
- Hits: 6946
een droeve snik
wolken die de werkelijkheid verhullen
een leegte die niet is te vullen.
Een traan die langs de wangen glijdt
poeder voor een ander doel verdrijft
een toekomst eng begrenst
terwijl zij zich niets meer wenst.
De leegte die steeds leger wordt
een bloem die nu verdort
verwelkt als een roos
verdriet maakt haar zo broos.
Blad na blad glijd van haar af
zij was het die zich aan hem gaf
vol passie en vol vuur
maar de liefde was van korte duur.
Als een getij van eb en vloed
het vertrouwen waar voor zij boet
dat werd beschaamt
door dat wat hij beraamt.
Haar hart doet zeer
wat had die ander meer
zij hielden van het leven
zij gaf hem wat een vrouw kan geven.
Omdat zij hem aanbad
gaf zij hem alles wat zij had
dan was alles snel voorbij
had zij hem niet meer aan haar zij.
Dolf de Jong
27 augustus 2005
- Details
- Geschreven door: Jong, Dolf de
- Categorie: Verdriet
- Hits: 6729
omdat er geen tranen meer zijn.
Zal dat het verdriet alleen maar verhogen
en zal men nog eenzamer zijn.
Dolf de Jong
27 augustus 2005
- Details
- Geschreven door: Jong, Dolf de
- Categorie: Angst
- Hits: 7861
ik zie geen uitweg meer
het is mij alleen nog maar gegeven
stil te staan bij de ruines van mijn leven.
De zin van `t leven is mij ontgaan
ik ben verworden tot wat ik nu ben
zo dat ik mij zelve niet meer ken
ik kan dit leven niet meer aan.
Hoe kom ik hier toch over heen
het helpt niet als ik ween
er is voor mij geen weg terug
`k zie in de verte wel de brug.
Maar het pad er heen dat doet mij huilen
het is bezaaid met diepe kuilen
kuilen, waar in ik weer af kan glijden
als niemand mij zal leiden.
Waar is die iemand dan
die mij om die kuilen leiden kan
hulpeloos blik ik naar omhoog
naar Hem voor wie ik uiteindelijk boog.
Ik voel mij klein en heel fragiel
ondanks de donkere plekken op mijn ziel
verborgen onder mijn eigen schadu (w)
wend ik mij toch tot U.
Dolf de Jong
27 augustus 2005
- Details
- Geschreven door: Jong, Dolf de
- Categorie: Bezinning
- Hits: 9108
hoe wij hier op aarde moeten leven
wel schijnt daar altijd de zon
al ver voor de jaartelling begon.
Probeer ook eens zo`n zonnetje te zijn
dat je naasten verlicht met wat zonneschijn
want het is een gegeven
zonder zonneschijn kan niemand leven.
En mochten er in je leven donkere wolken komen
zorg dan dat die worden weggenomen
zo begin je het jaar met een blij gemoed
want zonneschijn die doet een ieder goed.
Daar het leven niet over rozen gaat
is een ieder met wat zonneschijn gebaat
geef de zon in je hart ruim baan
om moeilijke momenten te weerstaan.
Geef de regenboog weer kleur
laat jouw zonnetje die boog beschijnen
met de mooist gekleurde lijnen
als een open deur.
probeer te leven als een zon
met jou schijnsel als een bron
die jou naasten warmte geven
ja dat is de zin van `t leven.
Dolf de Jong
27 augustus 2005
- Details
- Geschreven door: Jong, Dolf de
- Categorie: Eenzaamheid
- Hits: 9386
met uitzicht naar buiten op de straat.
Met mensen,winkels, ja zelfs een bloemenkraam.
Zij raakt niet uitgekeken, er is niets wat haar ontgaat.
Dit stadsbeeld is haar vertier
zij is al twee jaar hier,
maar nu pas staat haar naam;
op het ledikant dicht bij het raam.
Triomfantelijk kijkt zij door de ruiten
naar het stadsgewoel daar buiten.
Twee jaar heeft zij dit moeten ontberen
en lag achter in de zaal langzaam weg te teren.
Vier bedden afgeschermd door gordijnen
van mensen die lagen weg te kwijnen,
geen praatje met je naaste buur,
alleen een zuster om het uur.
Die paar zusters hadden 't druk,
zij liepen zich de benen stuk;
om de patiënten dat te geven.
wat van node was bij dit moeizaam leven.
Daar om had zij ook nooit geklaagd,
maar na maanden toch wel eens gevraagd.
"Wanneer komt nu eens mijn naam
op een bed dicht bij het raam?"
De zuster van de zaal
kwam dan met een heel verhaal,
over de patiënten die daar lagen;
die leefden misschien nog maar een paar dagen.
Doch twee jaar heeft het moeten duren,
met alleen zicht op gordijnen en twee muren.
Twee jaren van ergernis,
het was net een gevangenis.
Zij kan haar bed niet uit,
ze is verlamd tot aan haar stuit.
Maar de zusters doen er alles aan
nee; hen treft geen enkele blaam.
En nu zij zo fijn naar buiten kijkt,
is haar leven toch verrijkt.
Ze heeft minder erg in haar gebrek,
zij ziet de wereld van af haar plek.
Ja zo aan de avond van haar leven,
heeft men haar nu toch iets moois gegeven.
Medelijdend kijkt zij naar die hoek achter de gordijnen;
waar nu een ander ligt weg te kwijnen.
Als de zuster haar komt toedekken voor de nacht;
zegt die heel begripvol en zacht.
" Ik weet dat deze plaats je heel goed zint
en de patiënt op je oude plaats, die is blind."
Als de zuster dan is weg gegaan,
loopt over haar wang een traan.
Zij vouwt dan heel devoot;
voor een dankgebed de handen in haar schoot.
Dolf de Jong
27 augustus 2005
- Details
- Geschreven door: Jong, Dolf de
- Categorie: Verdriet
- Hits: 6561
opdat de herinnering herleeft
zoals jij door het verleden dwaalt
en dit steeds weer naar `t heden haalt
Zo vind jij nooit de nodige rust
nadat je haar ten afscheid hebt gekust
vindt, al turend naar de horizon
berusting en een nieuwe levensbron.
Sluit af wat is geweest
haal haar niet steeds weer voor de geest
het maakt je maar verwart
sluit haar in een hoekje van je hart.
Terwijl de tonen van muziek
steeds leiden naar `t refrein
zal in het leven de mystiek
de leidraad naar de toekomst zijn.
Pak toch weer op de draad
daar het leven steeds weer verder gaat
maak ook zonder haar iets van dat leven
dit is de boodschap die ik je nu wilde geven
Dolf de Jong
27 augustus 2005
- Details
- Geschreven door: Jong, Dolf de
- Categorie: Verdriet
- Hits: 4581
heel mijn leven is een gesloten boek
alles wat ik heb meegemaakt
is in een maalstroom zoekgeraakt.
Wie was toch weer mijn lieve vrouw
waar ik misschien nog steeds van hou
ook ken ik mijn kinderen niet meer
waarom moet dat toch zijn O Heer.
Ik voel mij nu gelijk een plant
te midden in rul zand
ik heb niets om mij aan vast te klampen
mijn herinnering die verdampen.
Heel mijn verleden verdween in mist
alles werd uit mijn brein gewist
heeft het leven voor mij nog zin
zo zonder terugblik op het begin.
Zonder begin is er ook geen eind
wat houdt mij nog langer overeind
ik zie de mensen om mij heen
maar toch ben ik zo alleen.
Ik zit hier maar te staren
en laat mijn blikken varen
maar alles wat mijn ogen observeren
kan mijn brein niet meer verteren.
Het leven is een loze kreet
voor mij die van niets en niemand weet
ik weet het nu niet meer.
laat mij toch gaan O Heer.
Dolf de Jong
27 augustus 2005
- Details
- Geschreven door: Eijbergen, Klaas van | overleden 18-4-2016
- Categorie: Geloof, hoop en liefde
- Hits: 9473
voel ik mij meteen thuis
want ik voel dat God bij mij is.
Nooit is Hij verhinderd
of ergens anders bezig
Hij is altijd in mijn hart aanwezig.
Daarom kom ik nooit in
een lege kerk
of een leeg huis
want er is altijd
Iemand aanwezig.
Klaas van Eijbergen
27 augustus 2005
- Details
- Geschreven door: Jong, Dolf de
- Categorie: Geloof, hoop en liefde
- Hits: 20102
maar `t samen zijn met hem maakte haar gelukkig en blij
het gaf haar de kracht om tegenslagen te kunnen overwinnen
om samen met hem een nieuw leven beginnen.
Door diepe dalen moesten zij gaan
gesterkt in het geloof konden zij die aan
hun gebeden werden verhoord
waardoor nu het geluk weer gloort.
En wat er ook gebeuren mag
zij zijn dankbaar voor iedere dag
want na alles wat er is geweest
is het nu iedere dag weer feest.
Genieten zij samen van dit geluk
ontworstelen zich van alle druk
en verheugen zich elke dag
die men te samen nog beleven mag.
Om zien heeft geen zin
er is nu een nieuw begin
zij blikken nu saam naar boven
en zijn in wonderen gaan geloven.
Dolf de Jong
27 augustus 2005
- Details
- Geschreven door: Jong, Dolf de
- Categorie: Geloof, hoop en liefde
- Hits: 4997
de werkelijkheid duwt hen snel opzij
wanneer ik mijn ogen open sla
vertel ik de meeste dromen niet meer na.
Maar één droom is mij altijd bij gebleven
hij staat in mijn brein beschreven
een droom over liefde en geluk
over mensen zonder enig nuk.
Het speelde zich af in hoger sferen
waar niemand meer iets kon deren
het was ver boven de sterren en de maan
zover als raketten nooit kunnen gaan.
Daar in dat verre verre land
ging een ieder hand in hand
geen kanonnen geen geweren
een ieder kon er vrij verkeren.
Men kende daar geen haat en nijd
geen hebzucht waar het mensdom zo van lijdt
er was geen zucht naar macht
geen mens die daar een moment aan dacht.
Een ieder ging daar heel tevreden
zijns weeg door het hof van Eden.
Deze droom was geen bedrog
gewoon en kwestie van geloven toch?
Dolf de Jong
27 augustus 2005
- Details
- Geschreven door: Jong, Dolf de
- Categorie: Geboortegedichten
- Hits: 10391
het komt de rust in het paleis verstoren
het wiegje staat reeds kant en klaar
doorweven met een gouden snaar.
met een dekje `O zo fijn
gemaakt van Hermelijn
En met een waterkruik van goud
krijgt het koningskind het nimmer koud
En lakentjes van damast
houden die warmte vast.
met zachte muziek omgeven
krijgt het kind een heerlijk leven.
Als het toch eens een prins zal zijn
dan komt over de wieg een blauwe baldakijn
een baldakijn met franje
voor het prinsje van Oranje.
Voor de deur staat een lakei
alleen de moeder komt daar voorbij
om het koningskind te voeden
het voor de aardse gevaren te behoeden.
Voor gevaren moet zij zijn beducht
voor haar nog ongeboren vrucht
De dwaze moeders kunnen haar verhalen
hoe despoten hun geliefde kinderen stalen.
Dolf de Jong
27 augustus 2005
- Details
- Geschreven door: Jong, Dolf de
- Categorie: Dankbaarheid
- Hits: 6629
die dagen welke met zonlicht waren overgoten.
Bezie toch keer op keer,
die dagen van weleer.
Zie dan toch in dankbaarheid terug
en ga niet met gebogen rug,
gebukt onder die dingen die nog komen.
Vlij u aan de dagen die u als gelukkig hebt bekomen.
Dan is het misschien te accepteren,
dat men nog veel moet incasseren.
Leef bij het geluk van iedere dag,
zolang de zon ook voor u nog schijnen mag.
Ook al gaat niet alles zoals we `t ons hadden voorgesteld
en moeten wij vaak eerst driemaal slikken
en een afkeer van Hem bij ons welt;
zodat wij het niet meer willen pikken.
Bezie dan de dingen om u heen,
heus u staat in deze niet alleen.
De schepping der natuur is zeer omwonden
en door ons moeilijk te doorgronden.
Als wij naar de zin van `t leven zoeken
en dan duiken in Zijn boeken.
Dan vinden wij daar heel omstreden
dat naast geluk er ook heel veel wordt geleden
Aanvaard de dingen zo als ze zijn,
al is het heel moeilijk bij veel pijn.
Blijf dan toch sterk in uw streven,
naar een gelukkig en heilzaam leven.
Om voor hen die allen naast u staan
en met de dingen zijn begaan.
Geluk te vinden in dit moeizaam leven,
om dan toch uw lot in Zijnen hand te geven.
Dolf de Jong
27 augustus 2005
- Details
- Geschreven door: Jong, Dolf de
- Categorie: Bewogenheid
- Hits: 12164
hij ziet niemand meer op straat
Het is al nacht
`t is alleen de maan die tegen hem lacht.
Een ieder is reeds lang naar bed
er is niemand die nog op hem let
zijn gang is traag
zij doel is vaag.
De handen in de zakken gestoken
en diep in z`n kraag weggedoken
gaat hij door de grote stad
zijn ogen die staan mat.
Terwijl hij bij elke kruising van de straat
besluitloos verder gaat
het is hem om het even
zijn doel is onbeschreven.
Zijn toekomst is onbepaald
terwijl hij daar zo dwaalt
de zin van `t leven is hem ontgaan
hij loopt daar zeer ontdaan.
Als zwerver staat hij geboekt
door zijn naasten vervloekt
door de samenleving gehaat
en zijn thuis dat is de straat.
Ondanks normen en waarden
moet hij zich schikken en zijn lot aanvaarden.
en ondanks onze menselijkheid
zoekt hij zijn weg in eenzaamheid.
Dolf de Jong
27 augustus 2005