- Details
- Geschreven door: Denoo, Joris
- Categorie: Kerst
- Hits: 9183
O wat waren we weer
giftig met geschenken.
Iemand wees wijs naar het oosten.
Iemand vertelde een kerstnachtmerrie.
Iemand had het over
wrede machten op de boze aarde.
En Mozes rijmde met Herodes
en alles kleurde rood
als kerstbloed.
En Rudolf doet
alsof zijn neus bloedt.
Dit alles is nu verleden tijd.
giftig met geschenken.
Iemand wees wijs naar het oosten.
Iemand vertelde een kerstnachtmerrie.
Iemand had het over
wrede machten op de boze aarde.
En Mozes rijmde met Herodes
en alles kleurde rood
als kerstbloed.
En Rudolf doet
alsof zijn neus bloedt.
Dit alles is nu verleden tijd.
Joris Denoo
Ingezonden 3 december 2004
- Details
- Geschreven door: Denoo, Joris
- Categorie: Pasen Lijdenstijd
- Hits: 9010
Het waait over Golgotha.
De wereld ligt in puin.
In de touwen hangt een pop,
zijn kroon staat ietwat schuin.
Anderen heeft hij gered, maar
eigen angst is zwart als inkt.
De honderdman wacht op een teken
dat tot nader inzien dwingt.
Dit versplinterd lichaam, haaks
op aarde, vertrekt van pijn
voor eeuwen. Stenen tikken luid:
voor wie zal de mantel zijn?
Smart priemt door de vrouwen heen.
Het wordt donker. De natte spons
wordt bij de kruik gegooid. Alleen
het wonder blijft genadeloos uit.
De vrouwen staan als zwarte vogels
aan de totem van Golgotha.
Zij bloeden. De regen kerft
en laat zijn rode striemen na.
Wonden tussen de benen.
Het hart dat aan zijn ketting rukt.
Ogen die glashard wenen
en de adem die in kelen stokt.
Alles is er voor het drama:
De wijn, soldaten, en de wijven.
De tijd gaat voor anker; de heuvel
zaait zijn kanker in hun lijven.
Azijn mengt zich met lood.
Op deze godverlaten beurse plek
wordt met klinkende munt betaald.
Beroepssoldaten drinken totterdood.
Zij ledigen vele bekers pijn.
Smart drupt uit infusen
regelrecht in 't hart.
Het is vreselijk vrouw te zijn.
En moeder van een dode man.
Aan de totem van Golgotha
staat zij als een zwarte vogel:
trillend, bang en vleugellam.
De heuvel wordt met drie gedeeld.
Goed en kwaad zijn streng verdeeld
in rechts en links. Elke man
geeft nog wat tekenen van leven.
Maar niemand kan de armen kruisen.
Hij in 't midden krult van pijn.
Hij is een vraagteken van vlees.
Dat moet dan een koning zijn.
Hij draagt de kroon
en wordt het meest gehoond.
Die van links heult zwakjes mee.
Rechts heeft al zijn spijt betoond.
Heuvel, hel en hemel.
Een staak, doornen en een duif.
Wat heet hier goed? Wat kwaad?
Straks is het te laat.
Alles smeekt, alles krimpt, alles breekt.
De dood riekt zuur. De wind smaakt
naar nat hout. Omstreeks het negende uur
geeft deze mensenzoon de geest.
De beste dobbelaar springt op.
De taken worden verder uitgedeeld.
De werktuigen om af te maken
liggen in het slijk gereed.
Wat hebben die twee gedaan
dat hun de benen worden gebroken?
Wat heeft in 's hemelsnaam hij daar misdaan
dat hem de zijde wordt doorstoken?
Zij naderen; de vogels deinzen.
Als lijden is ten top gedreven
doet het lichaam niet meer mee.
Steek die ene, breek die twee.
Daar staat een ladder in de leegte.
Daar gaapt een open graf.
Daar is een kruik verdwenen.
Het Romeins karwei is af.
Wie is verlaten, wie staat samen?
Tegen loden lucht stijgt stil een duif.
Niets gebeurt, niets verroert, niets beweegt.
Het waait over Golgotha, amen.
De wereld ligt in puin.
In de touwen hangt een pop,
zijn kroon staat ietwat schuin.
Anderen heeft hij gered, maar
eigen angst is zwart als inkt.
De honderdman wacht op een teken
dat tot nader inzien dwingt.
Dit versplinterd lichaam, haaks
op aarde, vertrekt van pijn
voor eeuwen. Stenen tikken luid:
voor wie zal de mantel zijn?
Smart priemt door de vrouwen heen.
Het wordt donker. De natte spons
wordt bij de kruik gegooid. Alleen
het wonder blijft genadeloos uit.
De vrouwen staan als zwarte vogels
aan de totem van Golgotha.
Zij bloeden. De regen kerft
en laat zijn rode striemen na.
Wonden tussen de benen.
Het hart dat aan zijn ketting rukt.
Ogen die glashard wenen
en de adem die in kelen stokt.
Alles is er voor het drama:
De wijn, soldaten, en de wijven.
De tijd gaat voor anker; de heuvel
zaait zijn kanker in hun lijven.
Azijn mengt zich met lood.
Op deze godverlaten beurse plek
wordt met klinkende munt betaald.
Beroepssoldaten drinken totterdood.
Zij ledigen vele bekers pijn.
Smart drupt uit infusen
regelrecht in 't hart.
Het is vreselijk vrouw te zijn.
En moeder van een dode man.
Aan de totem van Golgotha
staat zij als een zwarte vogel:
trillend, bang en vleugellam.
De heuvel wordt met drie gedeeld.
Goed en kwaad zijn streng verdeeld
in rechts en links. Elke man
geeft nog wat tekenen van leven.
Maar niemand kan de armen kruisen.
Hij in 't midden krult van pijn.
Hij is een vraagteken van vlees.
Dat moet dan een koning zijn.
Hij draagt de kroon
en wordt het meest gehoond.
Die van links heult zwakjes mee.
Rechts heeft al zijn spijt betoond.
Heuvel, hel en hemel.
Een staak, doornen en een duif.
Wat heet hier goed? Wat kwaad?
Straks is het te laat.
Alles smeekt, alles krimpt, alles breekt.
De dood riekt zuur. De wind smaakt
naar nat hout. Omstreeks het negende uur
geeft deze mensenzoon de geest.
De beste dobbelaar springt op.
De taken worden verder uitgedeeld.
De werktuigen om af te maken
liggen in het slijk gereed.
Wat hebben die twee gedaan
dat hun de benen worden gebroken?
Wat heeft in 's hemelsnaam hij daar misdaan
dat hem de zijde wordt doorstoken?
Zij naderen; de vogels deinzen.
Als lijden is ten top gedreven
doet het lichaam niet meer mee.
Steek die ene, breek die twee.
Daar staat een ladder in de leegte.
Daar gaapt een open graf.
Daar is een kruik verdwenen.
Het Romeins karwei is af.
Wie is verlaten, wie staat samen?
Tegen loden lucht stijgt stil een duif.
Niets gebeurt, niets verroert, niets beweegt.
Het waait over Golgotha, amen.
Joris Denoo
Uit de dichtbundel LINKERHART van JORIS DENOO
(bekroond met 5-jaarlijkse Guido Gezelle Prijs 1999
en uitgegeven door Poëziecentrum Gent in 2000)
Ingezonden 3 december 2004
- Details
- Geschreven door: Denoo, Joris
- Categorie: Kerst
- Hits: 9911
Mijn heiland heeft geen engelenhaar.
Zijn licht is staal dat blikkert.
Zijn pakpapier vertoont de oorlogskleuren
en zijn tuig houdt zich vertrekkensklaar.
Dit zijn de bikkelharde dagen
waar de weekheid volle kracht vooruit
weer toeslaat, eenmaal 's jaars.
Uitkijken voor kindsheid is 't geblazen.
Ik ruik die oude wind uit bange dagen;
ik loop me donker te verbijten.
Ik kwets me weer aan kerst,
dat verdomde licht, aan engelenhaar.
Over hoofden sneeuwt muziek in scherven.
Een tochthond draagt een blauwe strik.
Door de scheur onder zijn deur waait kleum
en uit zijn muil druipt oudjaarkwijl.
Ik ben mijn eigen leger des onheils
en strooi mezelf in straten rond,
zonder te kijken, zonder echt te haten,
op de stomme wijs van Rudolfs rode neus.
Wat is iedereen weer happy en gelovig.
Overal mag het een ietsje meer zijn.
De mensheid schuift langs kassa's aan.
Middenstanders uit het wijze oosten
Reiken bekers glühwein aan en
een kerstman schatert onbedaarlijk
om de tragiek van hondenpoep.
Ik spoed me naar café Van Lieverlee.
Het licht gedempt in deze drenkplaats.
Een gatenplant onttrekt ons
aan des mensen zicht en inzicht.
Ik meer aan, veranker en verander
Zienderogen: stuifsneeuw in mijn hoofd.
Ha! Waarom geen blauwste strik gekocht,
morgen, overmorgen, voor een allerliefste
die slechts hier vanbinnen echt bestaat?
Ik zink; er groeit begrip. Mijn hoofd
zegt dingen waar ik in kan komen.
Bij iedereen ontdek ik goede wil;
ik stel mijn eigen ophanging nog even uit.
Want ik word mijn eigen kunstwerk,
praatpaal hier en nu, ik ben
verdomd bereid een kerstboom
in mijn pechstrook neer te planten.
Hef ik straks een lied aan, vloeiend?
Volg ik de parabool van ene ster, klaar?
Of kies ik voor een kogelbaan,
één unlucky strike, zo gebeurd.
Deze en vele andere gedachten
krijgen audiëntie in mijn hoofd
en in café Van Lieverlee, des avonds
voor het kerst wordt, wijl iedereen
Compleet kalkoen en cognac is.
Wat te doen? Carmiggelt is al dood,
en zuster Magnussen al jarenlang vermoord.
Wat er op zit, is nog maar een glas:
Behorend tot de orde van de scherven,
doorschijn, groot gelijk en medicijnen.
Van lieverlee kan ik nu zelfs
foie gras en susa nina derven.
De tocht naar huis is niet echt zwaar :
wind blaast mijn zeilen bol
en het dagend licht uit 't oosten
bakent in de schijn van etalages
Een brede pechstrook voor mij af.
De kassa's zwijgen stil; de drollen
van de honden kan ik waardig als een mens
ontwijken. Ja, het was een stille nacht.
Van een boom kwam niks in huis,
maar ik had wat goede wil in pacht.
In café Van Lieverlee, deze oude haven,
vond ik de Rollen van de Dode Zee
Die gewaagden van onvrede, zwarte sneeuw
en goud en wierook op de helling zetten.
De nacht werd als de straat zo oud
en buiten was het bitter koud.
Nee, mijn heiland had geen engelenhaar.
Zijn licht was staal dat blikkerde.
Zijn pakpapier vertoonde oorlogskleuren
en zijn tuig hield zich vertrekkensklaar.
Zijn licht is staal dat blikkert.
Zijn pakpapier vertoont de oorlogskleuren
en zijn tuig houdt zich vertrekkensklaar.
Dit zijn de bikkelharde dagen
waar de weekheid volle kracht vooruit
weer toeslaat, eenmaal 's jaars.
Uitkijken voor kindsheid is 't geblazen.
Ik ruik die oude wind uit bange dagen;
ik loop me donker te verbijten.
Ik kwets me weer aan kerst,
dat verdomde licht, aan engelenhaar.
Over hoofden sneeuwt muziek in scherven.
Een tochthond draagt een blauwe strik.
Door de scheur onder zijn deur waait kleum
en uit zijn muil druipt oudjaarkwijl.
Ik ben mijn eigen leger des onheils
en strooi mezelf in straten rond,
zonder te kijken, zonder echt te haten,
op de stomme wijs van Rudolfs rode neus.
Wat is iedereen weer happy en gelovig.
Overal mag het een ietsje meer zijn.
De mensheid schuift langs kassa's aan.
Middenstanders uit het wijze oosten
Reiken bekers glühwein aan en
een kerstman schatert onbedaarlijk
om de tragiek van hondenpoep.
Ik spoed me naar café Van Lieverlee.
Het licht gedempt in deze drenkplaats.
Een gatenplant onttrekt ons
aan des mensen zicht en inzicht.
Ik meer aan, veranker en verander
Zienderogen: stuifsneeuw in mijn hoofd.
Ha! Waarom geen blauwste strik gekocht,
morgen, overmorgen, voor een allerliefste
die slechts hier vanbinnen echt bestaat?
Ik zink; er groeit begrip. Mijn hoofd
zegt dingen waar ik in kan komen.
Bij iedereen ontdek ik goede wil;
ik stel mijn eigen ophanging nog even uit.
Want ik word mijn eigen kunstwerk,
praatpaal hier en nu, ik ben
verdomd bereid een kerstboom
in mijn pechstrook neer te planten.
Hef ik straks een lied aan, vloeiend?
Volg ik de parabool van ene ster, klaar?
Of kies ik voor een kogelbaan,
één unlucky strike, zo gebeurd.
Deze en vele andere gedachten
krijgen audiëntie in mijn hoofd
en in café Van Lieverlee, des avonds
voor het kerst wordt, wijl iedereen
Compleet kalkoen en cognac is.
Wat te doen? Carmiggelt is al dood,
en zuster Magnussen al jarenlang vermoord.
Wat er op zit, is nog maar een glas:
Behorend tot de orde van de scherven,
doorschijn, groot gelijk en medicijnen.
Van lieverlee kan ik nu zelfs
foie gras en susa nina derven.
De tocht naar huis is niet echt zwaar :
wind blaast mijn zeilen bol
en het dagend licht uit 't oosten
bakent in de schijn van etalages
Een brede pechstrook voor mij af.
De kassa's zwijgen stil; de drollen
van de honden kan ik waardig als een mens
ontwijken. Ja, het was een stille nacht.
Van een boom kwam niks in huis,
maar ik had wat goede wil in pacht.
In café Van Lieverlee, deze oude haven,
vond ik de Rollen van de Dode Zee
Die gewaagden van onvrede, zwarte sneeuw
en goud en wierook op de helling zetten.
De nacht werd als de straat zo oud
en buiten was het bitter koud.
Nee, mijn heiland had geen engelenhaar.
Zijn licht was staal dat blikkerde.
Zijn pakpapier vertoonde oorlogskleuren
en zijn tuig hield zich vertrekkensklaar.
Joris Denoo
Uit de dichtbundel LINKERHART van JORIS DENOO
(bekroond met 5-jaarlijkse Guido Gezelle Prijs 1999
en uitgegeven door Poëziecentrum Gent in 2000)
Ingezonden 3 december 2004
- Details
- Geschreven door: Deubel, Frits (overl. 04-03-2017)
- Categorie: Troost & Bemoediging
- Hits: 16019
van naamloos verdriet,
de uren waarin je
geen uitkomst meer ziet,
dat diep in jezelf
toch een ruimte ontstaat,
waarin als een wonder
de deur opengaat.
Je voelt het wanneer je
de vrede weer smaakt:
een liefdevol mens
heeft je hart aangeraakt.
Frits Deubel: www.gedichtensite.com
- Details
- Geschreven door: Deubel, Frits (overl. 04-03-2017)
- Categorie: Gebedengedichten
- Hits: 12426
Bidden
zonder
dat je
Gods antwoord
herkent,
wordt een
gebed
zonder
end
zonder
dat je
Gods antwoord
herkent,
wordt een
gebed
zonder
end
Frits Deubel: www.gedichtensite.com
- Details
- Geschreven door: Deubel, Frits (overl. 04-03-2017)
- Categorie: Troost & Bemoediging
- Hits: 7787
Er is meer dan wat je
als sterveling ziet.
Er is meer rondom je,
vergeet dat maar niet!
Meer dan je kunt vatten
met al je verstand,
want God houdt het meeste
nog achter de hand!
Probeer niet te vorsen
hoe zoiets wel kan,
maar grijp al die wond’ren,
geniet er slechts van.
Wat mensen niet kunnen
krijgt God voor elkaar.
Daarin komt Zijn almacht
en kracht openbaar.
Er is meer dan zorgen
en meer dan je traan.
Voor jou komt weer vreugde
vanboven vandaan!
Vraag mij niet hoe dat dan
in hemelsnaam kan.
Omvat stil het wonder,
geniet er slechts van!
als sterveling ziet.
Er is meer rondom je,
vergeet dat maar niet!
Meer dan je kunt vatten
met al je verstand,
want God houdt het meeste
nog achter de hand!
Probeer niet te vorsen
hoe zoiets wel kan,
maar grijp al die wond’ren,
geniet er slechts van.
Wat mensen niet kunnen
krijgt God voor elkaar.
Daarin komt Zijn almacht
en kracht openbaar.
Er is meer dan zorgen
en meer dan je traan.
Voor jou komt weer vreugde
vanboven vandaan!
Vraag mij niet hoe dat dan
in hemelsnaam kan.
Omvat stil het wonder,
geniet er slechts van!
Frits Deubel: www.gedichtensite.com
- Details
- Geschreven door: Deubel, Frits (overl. 04-03-2017)
- Categorie: Geloof, hoop en liefde
- Hits: 4765
Er dreigt een schip te zinken,
de ruimen staan in brand
en zware golven beuken
verwoed tegen de wand.
Een S.O.S. klinkt dringend
en hoop’lijk niet te laat.
Nog even en het vaartuig
met man en muis vergaat.
Hoor jij soms ook wel schepen,
die luid de noodklok slaan?
Mijn God, als jij niets uitricht
ze reddeloos vergaan!
Reik toch een koord van liefde
en maak ze aan je vast,
opdat ze niet verzinken
door hun enorme last.
God wil ook jou gebruiken
als angst je naaste kwelt,
als veel is te verliezen
en elk moment haast telt.
Speur toch naar drenkelingen
en werp een reddingslijn,
zodat ze net op tijd nog
geborgen zullen zijn.
de ruimen staan in brand
en zware golven beuken
verwoed tegen de wand.
Een S.O.S. klinkt dringend
en hoop’lijk niet te laat.
Nog even en het vaartuig
met man en muis vergaat.
Hoor jij soms ook wel schepen,
die luid de noodklok slaan?
Mijn God, als jij niets uitricht
ze reddeloos vergaan!
Reik toch een koord van liefde
en maak ze aan je vast,
opdat ze niet verzinken
door hun enorme last.
God wil ook jou gebruiken
als angst je naaste kwelt,
als veel is te verliezen
en elk moment haast telt.
Speur toch naar drenkelingen
en werp een reddingslijn,
zodat ze net op tijd nog
geborgen zullen zijn.
Frits Deubel: www.gedichtensite.com
- Details
- Geschreven door: Deubel, Frits (overl. 04-03-2017)
- Categorie: Bezinning
- Hits: 5896
om dingen te zeggen,
zodat we bij and’ren
iets neer kunnen leggen.
Er komen wel klanken
van vloeiende zinnen,
maar wat kan een zieke
met zoiets beginnen?
We praten en praten,
behand’len problemen,
doch zonder de ander
zijn zorg af te nemen
en als we dan nog niet
een ingang verkrijgen,
rest ons vaak niets anders
dan eind’lijk te zwijgen.
Misschien als we mensen
vanbinnen bekijken,
wellicht dat we velen
iets beter bereiken.
Proberen we zelf dan
het spreken te laten,
gaan vast onze harten
en ogen meer praten.
Frits Deubel: www.gedichtensite.com
- Details
- Geschreven door: Deubel, Frits (overl. 04-03-2017)
- Categorie: Troost & Bemoediging
- Hits: 4262
”God, heeft mijn leven nog wel zin?
Ik mis de wapens om te strijden,
waardoor ik nooit meer overwin!
Nu zelfs mijn roer het heeft begeven
ben ik een schip dat stuurloos is
en zwalkend op de woeste zeeën
ik elke hoop op redding mis!”
Toch hoor je ze soms heel druk praten
met hun bekenden om zich heen.
Ze zijn het middelpunt bij velen,
maar eig’lijk moederziel alleen.
Misschien dat zij alleen nog wachten
of er van jouw kant redding komt,
als die gevreesde stem vanbinnen
door jouw betrokkenheid verstomt!
Kijk toch eens goed met and’re ogen,
luister met oren die verstaan
de bange schreeuw die jou laat weten
dat er een mens dreigt te vergaan!
Wellicht ontbreken je de woorden,
de zinnen voor een wijze raad,
als je maar stil met beide armen
die ziel je liefde voelen laat!
Frits Deubel: www.gedichtensite.com
- Details
- Geschreven door: Deubel, Frits (overl. 04-03-2017)
- Categorie: Tijd
- Hits: 6574
Het tijd’lijke tijdloos
van zorgenlast vrij,
het stoff’lijke naamloos
als schaduw voorbij,
de mens na zijn zoektocht
het einddoel bereikt,
waar nachtelijk duister
voor ’t hemelse wijkt.
Een grensplaats wordt grens’loos
en afstand verliest,
vergank’lijkheid macht’loos
voor ’t tijdloze kiest,
de ziel ongebonden
in vrijheid herleeft.
God zelf haar voor eeuwig
Zijn rijkdommen geeft.
van zorgenlast vrij,
het stoff’lijke naamloos
als schaduw voorbij,
de mens na zijn zoektocht
het einddoel bereikt,
waar nachtelijk duister
voor ’t hemelse wijkt.
Een grensplaats wordt grens’loos
en afstand verliest,
vergank’lijkheid macht’loos
voor ’t tijdloze kiest,
de ziel ongebonden
in vrijheid herleeft.
God zelf haar voor eeuwig
Zijn rijkdommen geeft.
Frits Deubel: www.gedichtensite.com
- Details
- Geschreven door: Deubel, Frits (overl. 04-03-2017)
- Categorie: Vrede
- Hits: 8531
Vrede is een heel klein
stukje voelen zoals God
het altijd heeft gewild
en hoe meer je eigen stem
verstilt, des te beter
voel je Zijn bedoelen.
stukje voelen zoals God
het altijd heeft gewild
en hoe meer je eigen stem
verstilt, des te beter
voel je Zijn bedoelen.
Frits Deubel: www.gedichtensite.com
- Details
- Geschreven door: Deubel, Frits (overl. 04-03-2017)
- Categorie: Geloof, hoop en liefde
- Hits: 5101
Je ziet geen mens meer lopen
over ’t onstuimig meer.
Je hoort ook niet zacht roepen:
”Ik ben het hoor, de Heer!”
Geen dode wordt meer levend,
geen water wordt meer wijn,
maar toch weet ik het zeker
dat er nog wond’ren zijn!
Probeer maar eens te zeggen:
”God, ziet U mij nog staan?
Kunt U de hemelsluizen
eens open laten gaan?”
Je moet soms even wachten,
zoiets vraagt wel geduld,
maar toch weet ik het zeker
dat ’t wonder zich vervult!
Ze zijn er nog, die wond’ren.
God reikt ze jou wel aan
en lijkt de sluis gesloten,
zij zal straks opengaan.
Al dragen jou geen meren,
wordt water echt geen wijn,
je ziet het grote wonder:
God zal er voor je zijn!
over ’t onstuimig meer.
Je hoort ook niet zacht roepen:
”Ik ben het hoor, de Heer!”
Geen dode wordt meer levend,
geen water wordt meer wijn,
maar toch weet ik het zeker
dat er nog wond’ren zijn!
Probeer maar eens te zeggen:
”God, ziet U mij nog staan?
Kunt U de hemelsluizen
eens open laten gaan?”
Je moet soms even wachten,
zoiets vraagt wel geduld,
maar toch weet ik het zeker
dat ’t wonder zich vervult!
Ze zijn er nog, die wond’ren.
God reikt ze jou wel aan
en lijkt de sluis gesloten,
zij zal straks opengaan.
Al dragen jou geen meren,
wordt water echt geen wijn,
je ziet het grote wonder:
God zal er voor je zijn!
Frits Deubel: www.gedichtensite.com
- Details
- Geschreven door: Dijk, Marie van
- Categorie: Natuur en Schepping
- Hits: 3670
Als ik de wind was
zou ik schuilen
tussen het riet
en wachten
tot de storm voorbij was
Als ik een boom was
zou ik bladeren storten
Mn stam laten verdorren
en niet wachten
tot de zaag is geweest
Als ik de zee was
zou ik bulderen
over de duinen
en wachten
op schone tijden
Als ik de lucht was
zou ik bulderen
langs hete hoofden
en wachten
op gehoor
Als ik de hemel was
zou ik kijken
waar Hij is
en wachten
op Zijn besluit
Als ik mezelf was
zou ik spreken
over dit al
en niet wachten
tot ik de moed had
zou ik schuilen
tussen het riet
en wachten
tot de storm voorbij was
Als ik een boom was
zou ik bladeren storten
Mn stam laten verdorren
en niet wachten
tot de zaag is geweest
Als ik de zee was
zou ik bulderen
over de duinen
en wachten
op schone tijden
Als ik de lucht was
zou ik bulderen
langs hete hoofden
en wachten
op gehoor
Als ik de hemel was
zou ik kijken
waar Hij is
en wachten
op Zijn besluit
Als ik mezelf was
zou ik spreken
over dit al
en niet wachten
tot ik de moed had
Jan van Dijk
- Details
- Geschreven door: Dijk, Meint van
- Categorie: Ziekte
- Hits: 9628
nu ziekte mij de das om doet?
Wat zegt mij aards gewin,
'k hoop in de hemel op een nieuw begin!
Wat koop ik voor m'n geld
als geen engel dat straks telt?
Niets zegt mij roem en eer,
men begeert toch steeds maar meer!
Welke waarde had genot
in de plaats van God?
Tevergeefs het zoeken naar geluk
als een levenslang vermoeiend juk;
't ligt nu thuis te sterven in een hoek
't was jarenlang naar míj op zoek!
Vóór mijn ziekte leken er geen grenzen;
had ik echt wel honderd wensen!
Er rest mij nu nog één;
negen-en-negentig andere vlogen heen!
O, God, ik vraag U:
al die plannen en dat streven,
dat betrekkelijke van het leven,
wilt U 't mij vergeven?
al die plannen en dat streven,
dat betrekkelijke van het leven,
wilt U 't mij vergeven?
Meint van Dijk,
jan. '95
- Details
- Geschreven door: Dijk, Meint van
- Categorie: Ziekte
- Hits: 14040
en roept: "Vertel, vertel, vertel!"
De specialist herkent hem wel
hij weet allang van het gezwel.
Familie, trouwste metgezel
zwijgt angstig evenwel......
Patienten, zelf onwel
en verpleegsters op bevel,
ze spelen mee het zwijgend spel.
En ik...., ik hoop nog op herstel
maar merk dat ik steeds vaker bel
en voel steeds meer m'n ziek gestel.
maar merk dat ik steeds vaker bel
en voel steeds meer m'n ziek gestel.
O God, waarom is in dit duel
juist de stilte vaak zo fel?
juist de stilte vaak zo fel?
Laat mij niet eindigen in m'n eigen
door een samenzwering in het zwijgen!
door een samenzwering in het zwijgen!
Meint van Dijk
sept. '91
- Details
- Geschreven door: Dijk, Meint van
- Categorie: Geloof, hoop en liefde
- Hits: 4901
't Gelijk wordt niet per definitie
bepaald door meerderheid in coalitie,
of door het nee van oppositie.
bepaald door meerderheid in coalitie,
of door het nee van oppositie.
de meerderheid heeft nooit gelijk….
De helft plus één
bepaalt alleen
het 'waar' op dát moment;
een absolute norm is onbekend.
bepaalt alleen
het 'waar' op dát moment;
een absolute norm is onbekend.
en niemand heeft dus ongelijk…..
De Bijbel, Woord van God,
komt niet meer aan bod.
De kerk, hoop'loos in gebreke,
heeft slechts nog horizontale preken:
goed of kwaad of waar,
u zegt het maar,
wij beslissen met elkaar.
Op schreeuwende vragen
gaan wij niet antwoorden wagen.
komt niet meer aan bod.
De kerk, hoop'loos in gebreke,
heeft slechts nog horizontale preken:
goed of kwaad of waar,
u zegt het maar,
wij beslissen met elkaar.
Op schreeuwende vragen
gaan wij niet antwoorden wagen.
Want echt waar,
niets is onfeilbaar,
geloof me maar!
niets is onfeilbaar,
geloof me maar!
of wel soms….?
Of heeft toch Hij gelijk
waarover staat geschreven:
'Ik ben de Waarheid en het Leven!'
waarover staat geschreven:
'Ik ben de Waarheid en het Leven!'
Meint van Dijk
augustus 1991
- Details
- Geschreven door: Dijk, Meint van
- Categorie: Kerst
- Hits: 6092
Het Woord is Vlees geworden;
heeft onder ons gewoond
en heeft Zijn liefde ons getoond.
heeft onder ons gewoond
en heeft Zijn liefde ons getoond.
Maar, mijn God, ik wordt zo moe
van al dat opgetuigd gedoe:
kom ik wel aan Christus vieren toe?
Gaat de Boodschap niet verloren
door boodschappen en toebehoren?
Waarom zorgen wij dat alles
voor 't feest reeds in de stal is?
Ook zonder Christus zou voortaan
kerstfeest niet over hoeven gaan!
van al dat opgetuigd gedoe:
kom ik wel aan Christus vieren toe?
Gaat de Boodschap niet verloren
door boodschappen en toebehoren?
Waarom zorgen wij dat alles
voor 't feest reeds in de stal is?
Ook zonder Christus zou voortaan
kerstfeest niet over hoeven gaan!
Door onze rijk gevulde borden
lijkt het Woord tot vlees geworden!
Van heind 'en ver te horen
zingen overal de koren:
'Christus is geboren!'
lijkt het Woord tot vlees geworden!
Van heind 'en ver te horen
zingen overal de koren:
'Christus is geboren!'
Maar als U niet in mij geboren wordt
dan kom ik toch nog Vlees te kort
dan kom ik toch nog Vlees te kort
Meint van Dijk
dec. '93
- Details
- Geschreven door: Dijk, Meint van
- Categorie: Geloof, hoop en liefde
- Hits: 3292
Intens triest
de mens die zich verliest
in dingen zonder waarde
en steeds maar meer vergaarde.
Slechts gebaat
bij de spijze die vergaat;
en nauwelijks geïnteresseerd
in het Brood wat niet verteert!
Veel is overbodig,
één ding is slechts nodig;
er staat geschreven:
Wie Mij eet zal Leven!
de mens die zich verliest
in dingen zonder waarde
en steeds maar meer vergaarde.
Slechts gebaat
bij de spijze die vergaat;
en nauwelijks geïnteresseerd
in het Brood wat niet verteert!
Veel is overbodig,
één ding is slechts nodig;
er staat geschreven:
Wie Mij eet zal Leven!
Meint van Dijk
- Details
- Geschreven door: Dimitri, Tiri
- Categorie: Algemeen Levensbeschouwelijk
- Hits: 5919
Mensen zeuren,
Over oorlog.
Maar ondertussen
maken ze steeds ruzie
met elkaar.
Ze kijken naar die ander
daar ver weg.
Maar ze vergeten
wat ze zelf doen.
Over oorlog.
Maar ondertussen
maken ze steeds ruzie
met elkaar.
Ze kijken naar die ander
daar ver weg.
Maar ze vergeten
wat ze zelf doen.
ingezonden door Sietske Dijkstra
- Details
- Geschreven door: Diks, Ans
- Categorie: Oorlog/rampen/vluchten
- Hits: 4373
Tussen puin en prikkeldraad
Zit een vlinder op een bloem
En in een stukgeschoten straat
Licht in het zand een kinderschoen
God van de hemel u die het
Kwaad niet kan verhinderen
Waarom moet er oorlog zijn
Voor al die kinderen
Zit een vlinder op een bloem
En in een stukgeschoten straat
Licht in het zand een kinderschoen
God van de hemel u die het
Kwaad niet kan verhinderen
Waarom moet er oorlog zijn
Voor al die kinderen
Ans Diks
ingezonden 8 april 2005
- Details
- Geschreven door: Dinnissen-van den Broek, Beppie
- Categorie: Hiernamaals | Verwachting
- Hits: 8879
aan het einde van de tunnel
daar in een zee van licht
daar wacht ons de ontknoping
daar krijgt hij een gezicht
daar in een zee van licht
daar wacht ons de ontknoping
daar krijgt hij een gezicht
Beppie Dinnissen-van den Broek
ingezonden 24 februari 2005
- Details
- Geschreven door: Dinnissen-van den Broek, Beppie
- Categorie: Overlijden
- Hits: 6533
zo oud
zo broos
leefde zij in ongewis
zo dankbaar
zo bedroefd
dat zij geroepen is
zo broos
leefde zij in ongewis
zo dankbaar
zo bedroefd
dat zij geroepen is
Beppie Dinnissen-van den Broek
ingezonden 24 februari 2005
- Details
- Geschreven door: Eijbergen, Klaas van | overleden 18-4-2016
- Categorie: Geloof, hoop en liefde
- Hits: 5543
Sommigen zeggen dat het geloof een rivier is
die wildstromend en traag langzaam
door een mensenleven heen voert en
door haar dieptes en zandbanken
altijd aandacht blijft vragen.
Anderen zeggen over het geloof
dat het je ziel blootlegt voor de ander
en dat je dat nog prettig vindt ook.
Weer anderen vergelijken het geloof
met een honger die niet te stillen is.
Het is een groot gapend gat
vol met emoties en een lichaam
dat schreeuwt om aandacht en respect.
En ik vind het geloof net als een bloem
die in de morgen het Licht en de Warmte
verwelkomt en met de minuut mooier wordt
en dat herhaalt zich elke dag weer opnieuw.
Geloof is ook twee bloemen uit één knop.
Bloemen die veel water nodig hebben om
samen door te groeien tot een eenheid van
liefde en stil geluk in een wereld waar de nacht
de dag niet zal verdrijven want waar
het Licht schijnt zal de duisternis verdwijnen.
Klaas van Eijbergen
ingezonden 17 april 200
- Details
- Geschreven door: Eijbergen, Klaas van | overleden 18-4-2016
- Categorie: Geloof, hoop en liefde
- Hits: 6516
Vrij naar Psalm 1
Ik sla goede raad nooit af,
en ben geen meeloper
als het gaat om iemand
zo maar voor gek te zetten,
nee, ik geloof in God, dag en nacht.
Dat komt omdat ik het water laat stromen
waar het moet, daardoor kan mijn geloof alleen
maar groeiend groeien, zoals alleen Geloof groeit.
De ongelovige gelooft niet in God,
daarom zal hij ook niet wandelen op
Gods wegen, want er zijn twee wegen
naar boven toe: de goede en de foute.
Maar komt hij tot inkeer, dan komt hij
automatisch op de goede weg terecht.
Dat is de kracht van het geloof van God.
- Details
- Geschreven door: Eijbergen, Klaas van | overleden 18-4-2016
- Categorie: Natuur en Schepping
- Hits: 10764
Zachtjes fluistert de wind mijn naam
alleen mensen die het willen horen
kunnen dat gefluister verstaan.
Langs het bloeiende korenveld
zorgt de wind voor een heus orkest
ik blijf luisteren naar dit hemels
gebeuren en loop fluitend verder
met achter mij het spelend orkest.
Regendruppels vallen zachtjes
in het stof van de weg voor mij.
Samen met de wind zingen ze
een naam die ik altijd herken
want het is de naam van God.
Zo vervolg ik als mensenkind
mijn weg, de weg van God!